J. Varenne sprowadza aż do spotykanego już w Wedach „nakładania jarzma” (zaznaczając obok tym, że artykulacja o akcji ujarzmiania rumaków Indry ewentualnie Surji, nie oraz o zaprzęganiu wołów, czynności siudrów czy podobnie zwykłych koni kshatrijów, dla których stosowano pora „yuga”), formuły zaklęcia magicznego (Yogatattva Upanishad – I. 74), tudzież przede wszystkim do znaczenia metody. Znacznie w wyższym stopniu problematykę etymologii terminu „joga” rozbudował Mircea Eliade w swoim dziele „Joga. Nieśmiertelność natomiast wolność”. Zauważa, że etymologicznie pochodzi jego osoba od rdzenia „judż” (yuj): „wiązać”, „(po)łączyć”, „zaprząc”, „ujarzmi(a)ć”, który odpowiada również łacińskim „iungere, iugum”, angielskiemu „yoke” etc. Słowo „joga” służy w ogóle do określenia wszelkiej techniki ascezy natomiast wszelkiej metody medytacji. Zestawiając obiegowe odcienie ogi jogi, funkcjonujące w tradycji indyjskiej L. Cyboran wyróżnia pojmowanie jogi jako stanu najwyższej doskonałości bielizna duchowej w postaci wyższego stanu świadomości, najwyższej formy świadomości ewentualnie jeszcze wyższego stanu ponadświadomościowego (por. samadhi, moksha, nirvana, kaivalya), jak drogi aż do urzeczywistnienia owego stanu, jak formy wszelkiej praktyki duchowej, wszelkiej formy doskonalenia wewnętrznego, zmierzającej do urzeczywistnienia ideałów doskonałości rozmaitych filozofii natomiast religii, a w końcu – jako nauki o obuwie owej metodzie, drodze i jej celu. Występując w wielu systemach ta dyscyplina badawcza stosowana stworzyła osobny system filozoficzny (yogadarśana), którego nie wypada mamić z różnymi praktykami jogicznymi, jakich jest sporo (np. hatha joga, alias tzw. „joga ciała” – zestaw ćwiczeń fizyczny